Mijn leven voor de camera



Het leven van Hans Boorman

Ik heb wel eens tv-opnames bijgewoond en meegedaan met het TV-programma "Wie is de reisleider?". Het wordt tijd tijd voor iets nieuws. Sinds kort sta ik als figurant ingeschreven bij een castingbureau. Als er een leuke aanbieding langs komt, meld ik mij aan. Als Peter R. de Vries een "crimineel" op TV nodig heeft, kan hij mij nu ook mailen.   

Goede Tijden Slechte Tijden
Ik heb vandaag een afspraak in hotel De Rozenboom in Duivendrecht. Mijn wekker gaat vroeg af. Deze ochtend ben ik zelfs de files voor. We wachten in de enorm grote ontvangstruimte van Endemol Studio’s geduldig af wanneer we worden opgehaald. De productieassistente bekijkt of ik met mijn zelf uitgekozen kantoorkleding de set op mag. De kleur van mijn blouse valt te veel op. Ze vraagt of ik mijn grijze colbert aan wil trekken.
Niemand van de figuranten kent elkaar, maar het is nog vroeg. Ik hoor dat iemand de verkeerde trein had genomen. We wachten rustig af wanneer we nodig zijn. 
Ik weet intussen wat mijn startpunt is op de set en waar ik naartoe moet lopen. Ik kijk niet meer naar deze serie sinds Bowien van een klif af viel. Laura herken ik gelijk, omdat zij vanaf de start in de serie meespeelt. Ik vind het lastig om met de receptioniste te praten zonder geluid te maken. In een andere scène loop ik vlak langs Nina, natuurlijk pas ik op dat ik haar niet omver loop. Nu maar hopen dat niet alleen mijn achterkant in beeld komt. Gelukkig mag 'ik' een paar keer de scene overdoen, ik krijg er steeds meer plezier in.
De scènes staan er op, ik neem het geld in ontvangst en ga naar huis. Ik vergeet aan de productieassistente te vragen wanneer dit wordt uitgezonden. De scènes zijn in januari dit jaar opgenomen. Ik word later in het jaar niet aangesproken. Houdt dit in dat niemand de serie volgt of dat ik niet in beeld ben geweest? Op internet bekijk ik een paar afleveringen en ja hoor ik was zeker 2 seconden op televisie in beeld.

Doorschijnende verpleegstersuniformen
Begin maart worden mijn moeder en ik bij de Nederlandse Film en Televisie Academie in Amsterdam verwacht. In de uitnodiging wordt gevraagd schoenen met een hak mee te nemen en een huidkleurige onderbroek en niet glanzende panty. Toen ik dit verzoek kreeg, heb ik even getwijfeld of ik er wel goed aan doe om mijn moeder mee te nemen. Ze wilde dit ook wel eens meemaken. We laten ons verrassen op de set.
We worden opgemaakt en moeten ons hierna omkleden. We krijgen een bijna doorschijnende verpleegstersuniform aan. 
De film speelt zich af in de jaren 60. De acteurs praten niet tijdens de opname, je hoort alleen muziek op de achtergrond. Ik ben blij met de warme lunch, het is zo koud op de set. De productieassistente vraagt of iemand mee kan dansen met leden van de dansschool. Ik steek enthousiast mijn hand omhoog en niet lang daarna dans ik een Weense wals op de set.
Op deze opnamedag zijn een paar scènes opgenomen, maar ik krijg geen goed beeld van het verhaal. Gelukkig word ik voor de première uitgenodigd in het DeLaMar Theater. Alles valt op zijn plaats. De film “Het leven van Hans Boorman” wordt in september 2011 vertoond op het Nederlands Film Festival. Daarnaast komt de film ook eind dit jaar op televisie. 

Op het politiebureau
Dit keer speel ik een agent op het politiebureau. Op vrijdag om 10.30 uur word ik op de set verwacht voor de Nederlandse film Plan C met Ruben van der Meer. Ik moet burgerlijke en sportieve kantoorkleding meenemen en degelijke werkschoenen. Mijn kleding mag geen prints hebben, teksten of fijne streepjes. De kleding blijft de hele dag in de sporttas zitten en ik mag de set op in de kleding die ik aan heb. Alleen mijn paarse topje moet uit. We hebben een eigen ruimte, waarin we verblijven als we niet op de set nodig zijn. De tafel op de gang staat vol met frisdrank, brood, snoep, chips en koek. We komen niets te kort.
Ze hebben figuranten nodig die 3 dagen hiervoor vrij willen nemen. Ik verlies hierdoor mijn rol als agent en wordt bij het kopieerapparaat neergezet. Daar heb ik genoeg ervaring mee, als het aan mij ligt staat deze scene er in een keer op.
Natuurlijk mogen we in de pauze naar buiten als de agenten maar niet vergeten de geweren binnen te laten. Je wilt de burgers op straat tenslotte niet laten schikken als je met een nep geweer aan het spelen bent en 112 wordt gebeld.
In een andere scene zit ik achter mijn bureau. Ik typ blind mijn verslag uit en kijk af en toe naar het zwarte beeldscherm, mijn manager maakt een praatje met mij en loopt verder. De scene moet een paar keer over. Ik denk na 8 keer, daar komt mijn manager ook weer aan, wat wil hij nu weer. Ik zit helemaal in mijn rol.
De film gaat op 8 maart 2012 in première. Ik word hier niet voor uitgenodigd, maar ontvang als alternatief een Nationale Bioscoopbon. Ik weet nu al dat ik in maart ergens in het donker ga zitten.