Buddyzorg: er zijn is soms al goed genoeg

Ik ben buddy bij U Centraal. Met buddyzorg biedt je sociaal-emotionele ondersteuning aan een maatje bij wie ziekte, eenzaamheid of geheugenproblemen een grote rol speelt. Het gaat vaak om mensen met kanker, MS, ALS, ernstige longziekten of die hiv-positief zijn. Ik heb in 2014 de selectieprocedure succesvol doorlopen en een intensieve training gevolgd. Met deze blogs wil ik dit vrijwilligerswerk onder de aandacht brengen en op persoonlijke titel vertellen hoe het is om als buddy te werken. Ik gebruik fictieve namen.

Herinneringen ophalen

Joop is ernstig ziek en voelt zich soms eenzaam. Hij zoekt iemand met wie hij over vroeger kan praten, maar het moet wel gezellig blijven. Je hoort van de begeleiding van U Centraal wat de hulpvraag is en daar wordt je als buddy op geselecteerd. Wat hoor ik bijzondere verhalen over vroeger. Hij kan zo beeldend en gedetailleerd vertellen en wat heeft hij een goed geheugen. Namen van mensen, straatnamen en bedrijfsnamen. Hij slikt soms wat tranen weg en als hij genoeg herinneringen heeft opgehaald schakelt hij snel over op iets anders. En dat is ook goed.

Ik doe wat ik denk dat goed is en goed voelt. Soms stel ik mijzelf de vraag of het goed genoeg is voor mijn cliënt. Ben ik geduldig genoeg? Moet ik mijn verwachtingen bijstellen? Aan het eind van het bezoek merk ik wel dat hij het prettig vindt dat ik langs kom. Het doet er wel toe, er zijn is soms al goed genoeg.

Afwisseling is goed

Als ik niet langs kan komen vanwege vakantieplannen, stuur ik hem een vrolijke kaart. Ik schrijf erop wanneer ik weer langs kom op de thee. Er is altijd iets lekkers in huis. Kan hij het zelf niet halen dan zorgt hij er wel voor dat iemand de boodschappen voor hem doet. Op de kaart schrijf ik dat ik dit eerstvolgende keer trakteer op lekkere koeken. Aan die belofte houd ik mij ook. Ik stel na een paar maanden voor om af en toe samen te koken en te eten, dan wisselen we de wekelijkse middagbezoekjes af met een avondbezoek. Ik doe de inkopen en Joop helpt een beetje mee met koken. Gezellig samen de tafel dekken en genieten van de maaltijd en de mooie gesprekken.

Ik pak het evaluatieformulier uit mijn tas te voorschijn. Ik vind dit niet echt een leuk onderdeel van het bezoek. Zo onnatuurlijk, maar het moet nu eenmaal na een half jaar. Alles gaat goed van twee kanten. “Laten we vooral zo doorgaan”, merkt hij op.

Los laten

Het gaat de laatste weken zichtbaar slechter met zijn gezondheid. Ondanks dat verliest hij nooit zijn humor. Wat een lieve man is het toch. Mijn voornemen om samen buiten iets te ondernemen is er helaas niet meer van gekomen.

Ik rijd tien maanden na mijn eerste ontmoeting naar de hospice. We nemen afscheid van elkaar, we zwaaien nog even kort naar elkaar en ik loop de deur uit.

Ik meld mij af bij de vrijwilliger, ik heb met haar nog een kort gesprek en rijd met tranen in mijn ogen richting huis. Fijn dat ik langs ben geweest, maar ook een vreemd gevoel voor mij om afscheid te nemen en dat ook zo uit te spreken.

Wat ben ik blij dat ik Joop heb leren kennen. En dat hij mij toeliet in zijn leven tot de laatste weken.. dagen.. of uren tot hij los laat.

Nieuw contact

Wat heb ik in die korte tijd al veel gezien en geleerd. Het leren loslaten en langzaam accepteren van je lot. Het verdriet, de mooie momenten en de vele grappige situaties. Ze kwamen allemaal voorbij. Ik sluit dit voor mijzelf af op de manier die goed voelt. 
Ik neem via de organisatie deel aan intervisie en volg trainingen en bezoek informatieavonden. Al snel na de evaluatie met mijn contactpersoon wordt mij een nieuwe cliënt aangeboden. Ik ga op bezoek en maak met haar kennis.


Achtergrondinformatie
U centraal buddyzorg