Buddyzorg: tijdelijk meelopen op iemands levenspad

Al een paar jaar wilde ik iets extra’s doen naast hobby’s, mijn relatie en werk. In 2014 heb ik mij aangemeld bij U Centraal, een welzijnsorganisatie in de stad en de regio Utrecht om buddy te worden. Met buddyzorg biedt je sociaal-emotionele ondersteuning aan een maatje bij wie ziekte, eenzaamheid of geheugenproblemen een grote rol speelt. Het gaat vaak om mensen met kanker, MS, ALS, ernstige longziekten of die hiv-positief zijn. Ik heb de selectieprocedure succesvol doorlopen en een intensieve training gevolgd. Je wordt voor maximaal een jaar gekoppeld aan een maatje (ofwel cliënt). Je krijgt (gratis) trainingen aangeboden en neemt deel aan intervisie. Ook krijg je een begeleider toegewezen waar je altijd met je vragen terecht kunt.

Match buddy en maatje

Het is belangrijk dat er een goede match is tussen de buddy en het maatje, omdat je een gedeelte meeloopt op iemands levenspad. Ik vond mijn eerste kennismakingsgesprek wel spannend. Doe ik het wel goed en heb ik genoeg te bieden, ondanks alles wat ik op de training heb geleerd. De tip was om dicht bij je gevoel te blijven, je grenzen te bewaken en zaken bespreekbaar te maken en te houden. Thema’s die terugkomen tijdens de intervisiebijeenkomsten en trainingen.

Invulling geven aan hulpvraag

Ik heb mijn maatjes tot nu toe altijd wekelijks gesproken. We spraken over koetjes en kalfjes, dit werd afgewisseld met mooie gesprekken over het leven, de teleurstellingen en de levensvragen. Soms willen ze hun familie niet lastigvallen met hun verhalen of zijn het vrienden die de verhalen over de ziekte vermijden en alleen over koetjes en kalfjes willen praten. Het hangt van de hulpvraag af hoe je samen invulling geeft aan het contact. Ik heb bij hen te maken gehad met ALS en verschillende vormen van kanker.

Afscheid nemen

Na bijna een jaar heb ik in een hospice afscheid genomen van mijn eerste cliënt. Met mijn laatste maatje begin dit jaar gingen we vaak naar buiten. Wat was het fijn om te zien hoeveel hij genoot van die momenten. Een boswandeling. Hoe een dergelijk klein moment als dit, samen de stilte ervaren en om je heen kijken, zoveel goeds bracht. Mij raakte het dat het er ook echt toe deed om er gewoon voor iemand te zijn. De eerste vraag die mij direct wordt gesteld als mensen horen dat ik dit vrijwilligerswerk doe is hoe zwaar dit is. Je gaat een contact aan, je investeert in elkaar, schept vertrouwen maar je verliest het contact ook weer. Ik weet van te voren dat iemand (chronisch) ziek is, ook heb ik een andere rol in het verwerkingsproces dan directe vrienden en familie. Dat maakt dat ik met gepaste (emotionele) afstand en toch een prettige betrokkenheid er voor hen kan zijn. Beiden maatjes zijn helaas overleden. Toch wil ik dit werk blijven doen.

Voldoening

Het geeft mij voldoening als ik weet dat mijn bezoek er toe doet. Soms twijfel ik of ik genoeg doe en voldoe aan zijn hulpvraag. Als mijn maatje mij enthousiast uitzwaait als ik weer terug naar mijn auto loop en mij bedankt voor de fijne middag, voelt het goed. Er zijn is soms ook al goed genoeg.
Nieuwsgierig of belangstelling om ook buddy te worden? Je kunt mij altijd benaderen als je een vraag hebt of direct contact opnemen met U Centraal.