Heerlijk, dat aanbod aan baasjes

Info-Net, Secretaresse Netwerk
(uitgave 6x per jaar, landelijk) 

Ik heb het genoegen gehad om met veel ‘soorten’ bazen samen te werken. In de eerste paar jaar dat ik werkzaam was als secretaresse, dacht ik er heel anders over. Ik zag het toen als mijn plicht alle taken altijd uit te voeren. Een baas is toch iemand in een hogere functie en keek tegen hem op. Gelukkig is dit veranderd in de loop der jaren. Ook managers zijn maar mensen. Ik heb wel ervaren dat de een wat meer aanleg heeft voor goed leiderschap dan de ander.

De gezellige praatlustige
De deur stond altijd open voor iedereen. Hij was graag aan het woord en had overal wel iets over te vertellen. Je zag hem als voorzitter bij de opening van een managementoverleg, ontspannen en wat onderuit schuiven in zijn stoel. Het waren gezellige lange vergaderingen. Wel fijn dat hij voor iedereen tijd vrijmaakte. Ik liep soms binnen met een korte vraag, ging zitten en probeerde dan goed te luisteren naar het antwoord, dat nooit echt kwam. Volgens mij zat ik na het gesprek met meer vragen dan antwoorden. Afspraken maakt hij soms zelf. Handig, dacht ik. Dat scheelt mij weer tijd. Alleen dat tijdig doorgeven vergat hij nog wel eens. Want ja, wanneer had hij daar tijd voor als hij bijna alleen maar in overleg zat? Ik heb vaak op het punt gestaan om het programma ‘Opsporing verzocht’ te bellen. Na excuses aan het bezoek en 2 kopjes koffie later, kwam hij dan toch aangelopen van zijn vorige overleg. Ik heb toen geleerd vooral ruim te plannen. Het telefoonnummer van het programma ‘Opsporing verzocht’ heb ik toch maar weggegooid.

De ondergeschikte
Drie dagen in de week was hij op kantoor. Hij nam als eerste een kop koffie uit de automaat en kwam dan aan mijn bureau zitten. “Wat brengt de dag vandaag Conny”, vroeg hij dan altijd enthousiast. Elke ochtend even kort overleg. Al was hij het afdelingshoofd, hij nam mijn rol ook serieus. Afspraken liepen altijd keurig via mij. Nooit een dubbele afspraak of een onverwachtse afspraak of een onverwachtse afspraak waar ik niets van af wist. Hij noemde altijd direct mijn naam als iemand iets van hem wilde. Hij delegeerde veel en dat gaf mij meer zelfvertrouwen. Maar dat had ook een keerzijde. Want het viel nog wel eens stil als ik onverwachts een andere kant binnenliep. De assistente van de baas kwam binnenlopen, dus ssstt..

De sergeant
Alles moest anders op de afdeling. De interim-manager zou het eens goed regelen. Afspraken werden alleen na zijn goedkeuring ingepland. De opdrachten waren altijd duidelijk mijn kant op. Geen ruimte voor misverstanden. Werkzaamheden van een secretaresse: kopiëren, koffie halen, afspraken maken en notuleren. Was er nog meer dan? Ik wist waar ik aan toe was en de rest van mijn collega’s ook. Alles was goed georganiseerd en eigenlijk vond ik dat ook prettig. En toch miste ik wat.

De motormuis
Hij gaf weinig aanwijzingen bij een opdracht. Een halve zin was toch genoeg voor mij als secretaresse? Ik begreep hem en ging aan de slag. Even snel wat uitleggen en weg was hij weer. Soms zag ik een verbaasd gezicht bij het resultaat. Ik nam mij voor wat vaker door te vragen en hij zou wat meer tijd nemen om te toetsen of we hetzelfde eindbeeld voor ogen hadden.

Conclusie
Bestaat de ideale manager eigenlijk wel? Ik vraag mij af of ik eigenlijk hiermee wil samenwerken. Een manager die altijd tijd voor iedereen vrijmaakt, die goed is georganiseerd en mij altijd tijdig informeert? Ik geloof niet in dat ideaal. Ik streef er alleen na om met in plaats van voor een manager te werken. Samen een goed team vormen met respect voor elkaars minder ontwikkelde kwaliteiten. Dat is voor mij genoeg. En anders heb ik ook niets meer te mopperen en dat is soms zo heerlijk om te doen.