Het is bijna zover, maar eerst gaan we haar de rechten en plichten binnen het huwelijk uitleggen. Nu nog een geschikte datum vinden om dit op detailniveau uit te leggen. Ik ontvang de namen en mailadressen van haar vriendinnen en familieleden. “Ik denk nog wel even na over een programma”, mailt ze mij. Ik ben streng en geef aan dat het toch echt een verrassing is en blijft wat die dag gebeurd. Ze legt zich gelukkig hierbij neer.
Ze ontvangt tijdens een bezoek aan een terras onverwachts een envelop. Ze trekt de uitnodiging ongeduldig uit de envelop. Ik zie een lichtelijk beduusd gezicht. Ze ziet helaas alleen een tijdstip vermeld staan waarop ze met jas aan bij de voordeur wordt verwacht. Er staat ook een foto van haar op die ze mij toch echt nooit heeft laten zien en een groot vraagteken bij het onderdeel programma.
Ik ben druk bezig met de voorbereidingen. Gaan de meiden voor het thema “fout”, “actief en gezellig” of liever voor het thema “drank en zang”? Ik bekijk de namen op de lijst. Zijn het sportieve dames? Hebben ze liever melk dan wijn? Gaat de voorkeur uit naar verkleedpartijtjes, een bierproeverij of liever een workshop kralen kleuren? Vooruit, ik houd rekening met de bruid en kies voor het thema “actief en gezellig”.
We spreken af op een terras in de binnenstad van Utrecht. De zon schijnt die middag: heerlijk. Voordat we richting de locatie lopen waar we vast spierpijn van krijgen, brengen we haar eerst een klein beetje in de war. We geven haar een schort met hierop een verliefd stelletje. Dat kan ze vast samen met het persoonlijke cadeau die ze later op de dag ontvangt goed gebruiken.
Het is leuk om te zien dat iedereen enthousiast meedoet. Het zijn leuke gezellige meiden, maar dat had ik ook niet anders verwacht. Na de pauze krijg ik het gevoel dat iedereen het buikrollen doorheeft behalve Conny…...
Ik smokkel wat met de oefeningen en probeer met moeite mijn armen hoog te houden op de juiste momenten. Het is na de pauze tijd voor een choreografie. Gelukkig zit de deur dicht en hoop dat achter die spiegels geen camera’s of fans aanwezig zijn die in eens zichtbaar worden.
We nemen afscheid van Arya, maar blijven in de Oosterse sferen. Ik denk tijdens de wandeling aan het persoonlijke cadeau dat ik namens de groep aan haar geef tijdens het diner. Vindt ze het wel leuk en had ik niet beter iets anders in elkaar kunnen zetten? Ik word moe van mijzelf en laat het los tijdens de wandeling naar restaurant Badhu. Het sfeervolle restaurant is gevestigd in een oud badhuis en geïnspireerd op de Marokkaanse hammam. Zij serveren heerlijke verschillende kleine gerechtjes uit diverse Arabische landen.
Het is tijd voor een serieus moment na het proeven van de wijn en de eerste gang. Ze leest de inleiding voor uit het “Smakelijke H&N boek”.
Er wordt verwezen naar een korte snuffelperiode, de mooie vakanties samen en het geslaagde bezoek aan het dierenasiel. Aan het kookboek heeft iedereen een bijdrage geleverd in de vorm van een favoriet recept. In het kookboek staat vermeld welke rol haar vriend is toebedeeld op het strand en wordt snel duidelijk wat hij en schillen met elkaar te maken hebben.
Bij de persoonlijke recepten vallen voornamelijk twee dingen op. Ten eerste kom het glaasje wijn opvallend vaak terug. Maar zoals een Braziliaans spreekwoord zegt: “Een maaltijd zonder wijn is als liefde zonder minnekozen“. Ook vind je veel zoetigheid terug, maar dat is aan hun goed besteed. Denk eens aan ingrediënten als chocolade, aardbeien en slagroom. Daar kun je zoveel mee doen (denk ik). Ze reageert enthousiast en probeert alles te bekijken en te lezen.
We lopen gezamenlijk naar het station toe na deze geslaagde middag en avond. De meeste vriendinnen gaan richting het zuiden. Op het station neem ik van iedereen afscheid. Wat er in Brabant allemaal nog gebeurd is die avond, ik weet het niet. Dat fluistert vast iemand nog wel in mijn oor op de bruiloft. …………
Geen opmerkingen:
Een reactie posten