dinsdag 23 november 2010

2010 - Met RTL 5 op rondreis door Jordanië


Op Schiphol ga ik op zoek naar de andere deelnemers voor het nieuwe Tv-programma ‘Wie is de reisleider?’ Ik zeg tegen niemand dat ik Eddy Zoëy tegen kwam met een cameraploeg. Het is leuker dat het een verrassing blijft welke bekende Nederlander meegaat naar Jordanië. We zijn met 5 mannen en 12 vrouwen in de leeftijd van 28 tot 82 jaar. Tijdens de kennismaking komt de cameraman aanlopen. Bridget Maasland stelt zich voor, want sommige kennen haar nog niet. Ik ben nog steeds in de veronderstelling dat zij als bedenker van dit nieuwe Tv-programma uitlegt wat er precies gaat gebeuren en Eddy straks opduikt en met ons meegaat. Ik kijk niet te veel rond om te zien of hij er al aan komt, want de cameraman filmt iedereen. Hij blijft (helaas) weg. Het is tijd om het contract te tekenen dat alles gefilmd mag worden en om in te checken.
De oudste deelnemer wordt onwel tijdens de vlucht, Bridget wordt wakker gemaakt. De camera zit er bovenop. Ik kan gelijk zien of ze is geslaagd voor haar eendaagse cursus ‘hoe word ik een reisleider’.

Amman en Jerash
De wake-up call is erg vroeg, maar het idee dat het nu ongeveer 27 graden buiten is maakt veel goed. De charmante Jordaanse reisleider stelt zich voor en neemt het inhoudelijk gedeelte voor zijn rekening. We maken een stadstour door Amman om de hoogtepunten van deze eeuwenoude stad te zien, zoals het Romeinse Amfitheater, de Citadel en brengen die dag ook een bezoek aan een moskee. Onderweg vertelt Bridget over extra excursies en haalt het geld hiervoor op inclusief de gezamenlijke fooienpot en het entreegeld van de diverse bezienswaardigheden. In Jerash maken we een groepsfoto en verspreidt de groep zich om alles te bekijken. Tijdens een aardbeving is deze stad uit de Griekse en Romeinse oudheid geheel onder zand bedolven, zodat alle tempels goed bewaard zijn gebleven. Ik heb alles gezien en zie verderop een van “onze opa’s” alleen op een trap zitten. Ik ga naast hem zitten en hij vertelt enthousiast over zijn vorige reizen. Onverwachts zie ik een microfoon boven mijn gezicht verschijnen en probeer ik zonder te blozen geconcentreerd te blijven op het gesprek. Er volgt een kort interview. Over de vraag wat voor cijfer ik Bridget geef moet ik even nadenken. Natuurlijk wil ik niet te kritisch overkomen, dus geef haar een ruim voldoende. De producent vraagt of ik altijd zo royaal ben. Ik neem mij voor eerlijk te blijven en niet te reageren, zoals in een reclamespot dat alles so amazing is. Ik ben benieuwd of mij dat verderop in de reis voor de camera gaat lukken.

Petra
De koffers gaan weer terug in de touringcar. Helaas ontbreekt er eentje, paniek. Bridget gaat met de cameraploeg op zoek naar de koffer. Een van de deelnemers kan weer gerust ademhalen, ze heeft de koffer teruggevonden. Deze stond ‘spontaan’ op de gang op de bovenste verdieping van het hotel. Hoe kan dat nou gebeuren? Zijn wij gewoon een te relaxte groep waarbij alles net iets te goed verloopt en was het tijd voor actie? Aan de gezichten kan ik niet aflezen of het in scene is gezet.
De reis gaat zuidwaarts naar Madaba, één van de oude Bijbelse steden en vooral bekend door de wereldberoemde byzantijnse mozaïeken waaronder de landkaart van Palestina. Onze vaste Engelstalige reisleider uit Saoedi-Arabië vertelt een verhaal uit de Bijbel over Mozes en zijn avonturen bij Mount Nebo, de berg waar hij over het beloofde land uitkeek.
Ik trek een T-shirt aan met mouwtjes en een lange broek, het is tenslotte een Islamitisch land waarbij bedekte schouders en knieën zeer gewaardeerd wordt. Op mijn T-shirt staat de tekst ‘Kiss and Tell”, ik hoop niet dat dit uitnodigt voor een interview.
We rijden naar Kerak waar we een kruisvaarderskasteel en Little Petra bezoeken voordat we naar Petra rijden, waar we overnachten in de woestijn. Onderweg koopt iedereen een rode Jordaanse hoofddoek: de keffiyeh. Ik krijg een cursus hoe ik deze het beste kan dragen. De gids heeft iets met het woord ‘gezellig’, hij heeft tenslotte 6 jaar in Nederland gestudeerd en vindt veel bezienswaardigheden zo gezellig. Hij vertelt over de islam, uithuwelijken en waar je als man aan moet voldoen om er meerdere vrouwen op na te mogen houden.
We komen aan bij het familiehotel. Wat heerlijk dat mijn benen dit keer wel in het bed passen en val na een vermoeiende lange reisdag direct in slaap.
De volgende ochtend brengen we een bezoek aan de duizenden jaren oude roze stad, Petra (een van de zeven nieuwe wereldwonderen). Deze ligt verborgen in een diep dal achter een rotsgebergte en is gedeeltelijk uit de rotsen uitgehakt. Ik zie ruïnes van rotswoningen, straten, tempels en theaters.
Ik wil het klooster bekijken, het grootste monument van Petra. Het is gelegen op een berg, dat wordt een flinke wandeling op deze warme dag.
Ik passeer wat andere leden van de groep, ga opzij voor overbepakte ezeltjes op de steile paden en geniet ondertussen van het uitzicht.

Wadi Rum
Vanwege een bezoek ’s avonds aan de Hammam heb ik vandaag geen spierpijn. Ik stop wat spullen in mijn rugzak voor een overnachting in de woestijn. Het koelt snel af, dus pak ook mijn warmste wintertrui mee en dikke wintersokken. Na het ontbijt zoeken we de stilte op in Wadi Rum. Ik hoor dat er slangen en hyena’s in het wild rondlopen, maar er wordt verzekerd dat we hier tegen worden geschermd. Ik zet mijn spullen in het tentenkamp, het is tijd voor het diner. Ik eet deze week veel lam, rijst, tomaat, komkommer en khobz (plat rond brood).
Er is live muziek bij het kampvuur, ik zie duizenden sterren. Ik krijg het na 5 lagen kleding toch koud en besluit ondanks de gezelligheid mijn tent in te duiken. Als ik bijna in slaap val, hoor ik Andre Hazes door de woestijn galmen. Droom ik dat nu?
’s Morgens hoor ik dat het geen droom was en krijg ik een uitleg waar die vreemde geluiden vandaan kwamen ‘s nachts. Dat zijn de kamelen waar we deze ochtend een tocht mee gaan maken door de prachtige omgeving van Wadi Rum.
Onderweg krijg ik als enige van de groep van de kamelendrijver de teugel aangereikt. En Ali Baba de kameel luistert nog ook naar mijn aanwijzingen. En ja hoor, ik ben als eerste weer terug bij het tentenkamp. Ik heb er niets mee gewonnen, maar ik vond het wel een leuke ervaring.
Na de lunch vertrekken we met een 4WD om de eeuwenoude, woeste rotsen in verschillende kleurschakeringen te zien. Er wordt een wedstrijd georganiseerd wie als eerste door het los zand bovenaan de steile helling is. Hoe dat is verlopen, zie je denk ik wel in januari terug op TV.

Aqaba
De camera is altijd aanwezig en ik merk dat het mij een beetje van mijn vrijheid beroofd. Sommige deelnemers genieten van de aandacht en vertellen of dansen graag voor de camera. Ik heb onlangs voor een nieuwe speelfilm voor de camera gedanst als figurant, maar dat is toch anders. Dat is een middag en nu is het de hele dag door. Ik ga soms achter de cameraploeg staan, even niet spontaan doen en leuke oneliners verzinnen, maar gewoon genieten van het landschap en de mensen. Bridget doet aan alles mee en valt soms ook uit haar rol als reisleider. Niet alles wordt altijd meer voor de groep uitgelegd, waardoor er kleine misverstanden ontstaan over bijvoorbeeld de tijden. Ook zij wil soms net zoals de andere deelnemers in de bus slapen in plaats van alert blijven en ’s morgens vroeg het programma van die dag doornemen. Ik denk na of ik dit meeneem in mijn eindoordeel voor de camera aan het eind van de vakantie.
Het wordt tijd voor een zonnige middag aan boord van een luxe boot op de Rode Zee inclusief BBQ-lunch. In de woestijn aten we vis, dan is het zeker logisch dat we op het water met een glaasje wijn of sap genieten van de heerlijk gekruide worst en kip.
Het is tijd voor het afscheidsdiner, we nemen buiten plaats in een visrestaurant in het centrum van Agaba. Er loopt een kameel langs en spontaan spring een katje op mijn schoot en besluit na wat spelen met mijn handtas op mijn schoot in slaap te vallen. Het licht gaat uit, de camera loopt en ik hoor Bridget zingen. Nieuwsgierig kijk ik net zoals de anderen wat er gaat gebeuren. Ze stopt tegenover mijn stoel en spreekt mij toe. Ik krijg het warm. Ze feliciteert mij met mijn verjaardag, tegelijkertijd word ik ‘versierd’ en komen er 2 taarten tevoorschijn. Ze roep hardop mijn leeftijd en vraagt hierna in de camera of ze dat wel had mogen zeggen. Zucht, weer een jaartje ouder. Morgen brengen we een bezoek aan de Dode zee, ik heb gehoord dat een duik hierin en een modderbad je 10 jaar jonger maakt. Kom maar op met dat mes, ik snijd die taart wel in 20 stukken.

Het eindoordeel
De wekker gaat om 4 uur. Als een uur later de koffers bij de bus staan, wordt iedereen gevraagd voor de camera een eindoordeel te geven. Hoe heeft Bridget het als reisleider gedaan, geef een cijfer en motiveer. Ik kom er niet onderuit en neem plaats voor de camera met mijn ogen nog bijna dicht op dit vroege tijdstip. Ik geef haar een hoog cijfer en motiveer waarom. Wat een camera toch met je kan doen. Daar gaan mijn goede voornemens om haar alleen te beoordelen op haar rol als reisleider en laat mij voor de camera net zoals de rest verleiden door haar enthousiaste en toegankelijke houding in de groep.
Op donderdag 6 januari 2011 was de eerste aflevering om 21.30 uur. Eddy Zoëy is op safari geweest door Zuid-Afrika, Rick Brandsteder gaat met zeven families naar Thailand en Dennis Weening wandelt door het natuurparadijs Costa Rica. Alles wordt door elkaar uitgezonden over alle afleveringen heen.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten