Eten in het donker

We gaan met vier gezellige meiden iets nieuws uitproberen. Dit doen we in het donker aan de Amsteldijk in Amsterdam. Ik heb er zin in. Wordt het een kliederboel? Is er sprake van een andere smaakbeleving? Welk nieuw inzicht geeft dit mij? Ik ga het maar gewoon ervaren.

Ik probeer onderweg naar het restaurant niet te veel grapjes te maken over levende insecten op het bord en te praten over een sfeer zoals in een spookhuis. Het valt vast wel mee. Een klein beetje gespannen lopen we het restaurant in. De tassen en jassen mogen gelijk al in een kluisje worden gestopt. De mobieltjes blijven ook alleen achter. In de serre krijgen we een uitleg over het programma. Ze vraagt of er specifieke producten niet geserveerd mogen worden. Een vinger opsteken voor een bestelling is overbodig en zelf de wc opzoeken is een te grote uitdaging. De rest van de uitleg is bijna niet verstaanbaar. Ach. We kijken elkaar nog even met een gespannen glimlach aan en merken op dat we dit toch echt vrijwillig doen. Waarom is het dan toch zo spannend?

De polonaise kan beginnen. We lopen met de hand op de schouder van de voorganger achter de blinde ober aan naar binnen. Wat is het hier donker. Nergens zie ik een lichtpuntje. Eén voor één worden we naar onze tafel gebracht. Dat gaat goed, Nu is het wennen aan al die stemmen in het donker. Ik hoor veel mensen enthousiast praten, maar ik heb geen idee hoe groot de ruimte is en hoeveel mensen er in het restaurant aanwezig zijn.

Houd ik mijn ogen open of sluit ik ze? Ik zie toch niets. Ik ben nog wel een beetje gespannen.  

Er wordt een 2-gangen verrassingsmenu geserveerd. We weten niet of het verstandig is om te kiezen voor thee. Niet zozeer voor het personeel, die zijn wel wat gewend. Je wordt toch een beetje onzeker en misschien wel onhandig. Ik wil geen heet water onverwachts op mijn schoot voelen. We gaan de uitdaging aan, we zijn tenslotte grote theeleuten. Hoe sterk ga ik mijn thee drinken als ik niets zie? Ik merk het vanzelf wel.  

De eerste gang wordt geserveerd. Ik wil weten of ik dit gerecht met bestek of met de hand kan eten. Ik ga voorzichtig op onderzoek uit. Het kopje thee staat rechts van het bord. Dat blijft de vaste plek, zodat ik dit gemakkelijk op de tast terug kan vinden. Gelukkig voel ik eerst een hand op mijn schouder als de ober bij onze tafel staat en iets gaat vertellen. Hij reikt het theezakje bij mijn schouder aan, de suiker ligt ergens op tafel. Ik zoek voorzichtig naar de suiker. Jolanda vraagt of ze dit bovenhands naar mij toe mag gooien. Deze uitdaging ga ik aan en het lukt nog ook. We kletsen en giebelen wat af.

Het personeel blijft rustig en is zeer vriendelijk. In ons enthousiasme willen we de ober helpen met afruimen en tegelijk ook wat drinken bestellen. We maken het hem ook niet gemakkelijk. Hij vertelt dat hij er voor kiest eerst de bestelling op te nemen en hierna verder af te ruimen. Dat maakt ons ook weer even bewust dat multitasken hier niet aan de orde is. Logisch ook. Niemand kan dit toch eigenlijk?

We zijn uitgegeten. Ook nu gaan we weer in de polonaise, maar nu zoeken we het licht weer op. Heerlijk. Het felle licht in de serre doet een beetje pijn aan mijn ogen. Ik ben blij dat ik het mooie uitzicht over de Amstel en het zonnige weer kan zien en dat ik maar tijdelijk blind was. Eerst controleren we snel even of onze kleding en gezichten onder zit met etensresten of vlekken. Nee, gelukkig niet. We hebben blijkbaar netjes gegeten in het donker. Nu de test of we fijnproevers zijn. Raden we wat we hebben gegeten? Er werd geen culinair hoogstandje geserveerd, maar we hoefden gelukkig ook geen insecten met onze vork op het bord vast te prikken. Het 2-gangen menu viel een klein beetje tegen. Maar de beleving was er niet minder om. Het is tijd om te gaan.

We lopen richting de binnenstad en praten op een zonnig terrasje in de zon gezellig nog even na. 

Ctase Amsterdam