Mijn bijzondere hobby

Een week lang houd ik bij wat ik snoep, wat ik daarbij drink en waar ik op dat moment ben. Ik vul na een week het overzicht in via internet en krijg een bedankmailtje terug. Een paar weken later zit ik achter een afgeschermde tafel met computer, zodat ik niet naar mijn buurman kan kijken en stil blijf zitten. Er wordt een merkloos product in een plastic bakje neergelegd met het verzoek dit te beoordelen. Ik kijk, ruik, betast en bijt er in. Hierna geef ik mijn mening: een dikke onvoldoende. Zo droog dat ik water blijf drinken en die nasmaak!

Geld of cadeau
Deze bijzondere hobby is ongeveer in 2003 gestart. Ik vind het leuk om op verschillende manieren mijn mening te geven. Het geld of een cadeau is leuk om te krijgen als vergoeding, maar voor mij niet de reden om mee te doen. Sommige digitale vragenlijsten zijn erg leuk om in te vullen, het maakt mij weer eens bewust van bijvoorbeeld mijn snoepgedrag. Bij sommige onderzoeken moet ik goed nadenken over het antwoord, want weet jij nog precies waar jij 2 maanden geleden hebt getankt of hoeveel wijntjes jij waar hebt gedronken? Laat ik maar niet beginnen over die momenten dat mijn internetaansluiting weg valt als ik net 15 minuten lang moeilijke vragen heb beantwoord en ik weer van voorafgaan kan beginnen.

Geheugen
Gelukkig mag ik meedoen met een groepsgesprek. Niet zozeer om af te kicken van deze hobby, maar voor een gesprek over een nieuwe salade. De camera gaat aan, achter de spiegels nemen een paar mannen plaats voor observatie. Verschillende vormen bakjes en reclameteksten komen voorbij. Ik zie dat ik vaak als enige het bordje met de tekst ‘nee’ naar voren schuif in de groep. Natuurlijk heb ik een goede reden waarom het product mij minder aanspreekt, als de interviewer met woorden als gezond leven, voor het hele gezin, light en afvallen gaat gooien. Helaas krijg ik geen monster mee naar huis na het 3 uur durende groepsgesprek.
Ik word door de Universiteit Utrecht uitgenodigd voor een geheugentest. Deze testen worden ook afgenomen bij mensen na een herseninfarct. Omdat ik linkshandig ben, kom ik niet altijd in aanmerking voor dit soort onderzoeken. (Ik heb trouwens laatst gelezen dat 10% van de wereldbevolking linkshandig is en dat roodharige een uitstervend ras is.) Gelukkig was ik dit keer van harte welkom. Kan ik na 2 uur testjes nog het schema tekenen, die ze aan het begin heeft laten zien? Ik wil het zo goed mogelijk doen, maar de einduitslag ontvang ik niet. Het gaat tenslotte niet om goed of fout, maar om de verschillen in de resultaten tussen gezonde en zieke mensen.
De luister- en geheugenoefeningen bij een andere universiteit waren lastig. Via de koptelefoon hoor ik bijvoorbeeld 5 getallen en word ik verwacht dit binnen een bepaalde tijd in een andere volgorde in het scherm te typen. En dat voor iemand die visueel is ingesteld.
Af en toe mag ik ook een product thuis uitproberen. Of het nu gaat om een wasmiddel of een ander bijzonder product. 

Strakke pakken
Vandaag heb ik op dit gebied iets nieuws ervaren. Ik heb Defensie geholpen!! In de uitnodiging wordt gevraagd naar strak ondergoed, lenzen in en gymschoenen met veters. In Soesterberg haalt Sander mij bij de receptie op. Na een kopje thee vraagt hij mij mijn kleding in de hoek uit te trekken en mijn gympjes aan te doen. Ondertussen kijk ik de ruimte in, kijk naar de bijzondere strepen op de vloer en de camera’s aan de muur. Ik dacht even dat ik mij per ongeluk voor een verkeerd experiment heb aangemeld.
Ik worstel mij in een ‘motion capture’ pak, dat is een soort schaatspak met sensoren die de beweging registeren. Op het scherm zie ik mijzelf bewegen, alsof ik zo kan meedoen met een digitaal computerspel. Ik krijg een aantal loopopdrachten.
Met een speciale bril op mijn neus ben ik ook nog visueel beperkt en probeer de obstakels te ontwijken. Om het mij niet te gemakkelijk te maken, word ik tegelijkertijd gevraagd om een rekentaak uit te voeren. Hij noemt een getal onder de 1000 en daar mag ik telkens het getal 7 aftrekken, als ik maar nergens tegenaan loop of ergens over heen struikel. Dat valt tegen. Ik zucht en zeg zachtjes dat ik terug naar school mag. Op dat moment vergeet ik dat er een geluidsband aan mijn hoofdband is vastgemaakt. Bij de volgende ronde besluit ik wat minder te zuchten en in mijzelf te praten. Het experiment eindigt na 2 uur. Ik ben nieuwsgierig naar het doel van dit experiment en vraag Sander het hemd van zijn lijf.

Een bijzondere hobby? Ja, misschien ook wel. Naast een avondje op de dansvloer, theaterbezoek, sporten en met mijn vrienden afspreken vind ik dit na al die jaren nog steeds leuk om te doen. Ik ben benieuwd naar de bijzondere vragen, experimenten of onderzoeken die nog op mijn pad komen.