Huppelen is verboden

Wat eten of drinken pakken in de keuken, boodschappen doen of je omkleden. Daar denk ik zelf nooit over na. Dat doe ik gewoon. Dat is helaas tijdelijk niet mogelijk. Op de röntgenfoto’s in het ziekenhuis blijkt dat ik een 3-voudige gecompliceerde enkelbreuk heb. Ik dacht het al toen ik klaar was met schreeuwen, die voet zit bijna op een andere plek. 

Ik had iemand aan de lijn op het moment dat mijn voet achter de poef thuis bleef hangen. Toen mijn vriend en ik thuis kwamen na ons (overbodig maar noodzakelijk) bezoek aan de huisarts kwam de politie met 2 wagens onze straat inrijden. De beller was zo attent om de politie te bellen, want hij wist niet wat er zich had afgespeeld. Misschien lag ik wel alleen onder aan de trap. Ik heb de politie gerustgesteld dat ik echt heel gek ben op mijn vriend en dat het mijn eigen schuld is.

Even wennen
De details over het rechtzetten van mijn voet laat ik maar achterwege. Het enige dat ik erover wil zeggen is dat ik de vrouwelijke arts op dat moment niet zo aardig vond. Gips erom, de rolstoel in en terug naar huis. En dan? Gelukkig zijn we allebei van de pragmatische aanpak. Ik meld mij af op mijn werk en René bouwt de eetkamer om tot slaap- en werkkamer. De trap op naar de eerste verdieping kan ik wel vergeten. Gelukkig hebben we een ruime huiskamer, dus de zespersoons eettafel zetten we dichterbij de keuken. Ik zit al wekenlang tegen twee frozen shoulders aan, dus veel kracht heb ik niet. De afspraak met de fysiotherapeut is afgezegd en wordt mogelijk na de operatie een wekelijkse dubbele afspraak.

Even wat pakken, even naar de wc. Ik dacht het niet. Iets even doen is er niet meer bij. We zijn creatief. Op zolder ligt een rollator. Die heb ik ooit gekregen omdat deze mogelijk ooit van pas komt voor mijn moeder. Ik heb mazzel want nu kan ik alvast oefenen. De krukken staan tegen de muur en ik beweeg mij rollend door de huiskamer.

Onbekend maakt onbemind
Als bijbaan ben ik portier, niet bij een café in het dorp maar thuis voor onze katten Bailey en Funny. Zodra ik twee oortjes of koppies boven het raam zie uitkomen gaat de deur al op. Ik raak de tel kwijt hoe vaak ik de deuren voor ze open doe. Met liefde. Ze zijn in de war en ontwijken mij. Al die onbekende gevaarlijke apparaten in huis. Gelukkig lopen ze wel mijn kant op als ze gekraak horen of iets lekkers ruiken. Ook zij wennen een beetje aan de geluiden. Ik rijd nog weleens tegen de bank of muur aan. De roze pijnstillers zijn aantrekkelijk en worden de eerste keer weggeslagen om mee te spelen. Ik leer snel en neem ze voortaan gelijk maar in.

Huppelen is verboden
Ik kom het huis (bijna) niet uit. Ik werk een aantal uurtjes met uitzicht op de tuin en rust veel uit. De weekboodschappen bestel ik online, maar vergeet dat ik niets kan opbergen. Dus pas ik de tijden snel aan in de App, zodat ’s avonds René de boodschappen kan opruimen. We moeten voorkomen dat de ijsjes smelten. 

Natuurlijk weet ik dat ik rustig aan moet doen, langzaam moet rijden en dat ik de bocht beter niet te scherp kan nemen. Laat ik nu toch denken dat ik twee dagen na de val die extra huppel kan maken. Fout gedacht! Ik kom met een enorme klap op de drempel in de uitbouw op mijn zijkant terecht. Vanwege mijn schouderblessure kan ik mij ook dit keer niet vasthouden en val op de harde plavuizen vloer. De volgende dag heb ik flink wat spierpijn en ben ik enorm beurs. Tijdens mijn tweede ziekenhuisbezoek blijkt dat er niets is veranderd aan de breuk. De traumachirurg telt nog steeds 3 breuken en legt zijn plan de campagne uit voor de operatie. 

Elke dag leer je bij
Toen ik nog buddy was in Utrecht ging ik wekelijks naar mijn cliënt. Ze vond het fijn om samen met mij te winkelen. Ik vind het best wel spannend om haar uit de stoel te helpen in de rolstoel en haar over de drempel naar buiten te rijden. Ik snap de angst nu zoveel meer. Ik vertrouw mijn vriend uiteraard. Toch voel ik mijn hart een sprongetje maken als ik de drempel over moet naar buiten. Gelukkig woon ik samen en heb ik een kanjer die mij helpt waar nodig. Maar ik besef nu nog meer hoe afhankelijk je bent, niets meer een vanzelfsprekendheid is en dat je gewoon soms moet loslaten. Of het gaat om het uitgebreide ontbijt regelen in het weekend tot de hoge rekening van de reparatie van mijn mobiel. Per dag kijken wat mogelijk is. Ik zeg tegen anderen dat ik optimistisch geboren ben en geef mijn moeder hiervan de schuld, dat helpt mij wel de dag door. Natuurlijk baal ik wel van de pijn en het gedoe, maar de frustratie neemt gelukkig niet de overhand.  

Wandelen voor het goede doel
Voor mijn val heb ik met een vriendin afgesproken dat we in oktober meedoen met de actie ‘de Hartstocht’ van de Hartstichting en op zoek gaan naar sponsoren. Die actie is uitgezet en komt niet in gevaar. Ik heb naast een beensteun voor de rolstoel ook gelijk maar een paar extra benen besteld. De wandeling gaat door, al is het in een rolstoel!

De zon gaat schijnen
Ik weet dat ik nog weken moet herstellen en revalideren en nog lang niet huppelend door het leven kan. Maar vooruit, genoeg mensen die het zwaarder hebben. Het is fijn om te weten dat er een dag komt dat ik weer normaal kan lopen als de operatie goed verloopt. Geduld. Weet trouwens iemand waar je dit online kan kopen?

https://www.hartstocht.nl/het-doel