Er zit beweging in (deel 2)

 

Het is zes weken later. De stressvolle operatie is achter de rug en het gips is eraf. Ik ben een stuk blijer en een stuk lichter. Nou lichter? Door al dat snoepen valt dat vast wel tegen. Gelukkig kan ik nog niet op een weegschaal staan. 
Het eerste bezoek aan de fysiotherapeut zit erop. “Dat wordt een lange revalidatie”. Ik baal. Ik krijg huiswerk mee en maak een nieuwe afspraak. In de eerstvolgende twee weken ga ik met het huiswerk aan de slag. Sinds een week zie ik toch zeker 2 millimeter meer beweging in mijn voet. Mag ik daar al blij mee zijn? 

De verwarming gaat weer aan. Mijn stekje in de voormalige eetkamer wordt steeds mooier. Ik krijg een groter bureau en we zetten een kledingrek neer. Het krakende oude logeerbed wordt vervangen door een luxe elektrisch bed. Ik hoef niet meer bang te zijn dat ik daar doorheen zak of dat deze spontaan in elkaar klapt terwijl ik er nog tussen zit. Was ik net bijna van mijn paarse plekken af. 

Wat wel en wat niet
De theaterkaartjes voor het Theater aan de Werf in Utrecht verkocht ik weer. Dat lukte echt niet. Maar de sponsorwandeling van de Hartstichting ging gelukkig wel door. We liepen rondom het Nationaal Militair Museum in Soesterberg via de App E-Routes. Al rolde ik mee, ik wilde dit toch echt door laten gaan. 

Ik reed vorige week met mijn vriend langs een Chinees restaurant met buffet. We waren van harte welkom, alleen vond het personeel het niet handig als ik met mijn rolstoel telkens langs het buffet ging. We zijn gebleven en zochten een praktische oplossing. Ik reed langzaam één keer overal langs en nam toen plaats aan onze tafel. Het was bijna een spel. Wat had ik nog onthouden? Bij een buffetrestaurant loop je normaal toch iets vaker heen en weer. Ik heb het gehaald tot ronde drie en toen was het tijd voor het toetje. 

Aanvallen in het donker
In mijn vorige blog vertelde ik al over mijn katten. Zij zijn inmiddels gewend dat ik voorlopig ook in hun omgeving leef. Dat het wat langer duurt voordat de deur opengaat als ze ernaar staren. Ze vinden wel dat ze het recht hebben om ’s nachts als ik (probeer) te slapen mij te bespringen. Toch nog controleren of ik ze dan ook nog lief vind. Vooruit. Even dan, maar dan weer terug naar de eigen mand of de hoekbank. 

Creatief met…. wielen
Met de auto ben ik ik soms nog wel iets onzeker bij fileparkeren. Dan wil ik soms nog verder kijken of er ergens anders meer parkeerruimte is. Helaas zit autorijden er nog een tijdje niet in.
Met die rolstoel heb ik het al snel onder de knie. Achteruit, vooruit en draaien om de as. Ik ben beperkt in mijn armbewegingen, dus snel even draaien. Makkie!  Van een vriendin heb ik een grijparm gekregen. Wat lief en handig. Ik ben nieuwsgierig van aard, dus als de brievenbus kleppert liep ik er al snel naar toe. Nu kan ik het ook echt oppakken en lezen. Ik merk wel dat het snoep in de voorraadkast vaak verdacht ver weg staat. Gelukkig heb ik mijn grijparm bij de hand.

Ik krijg van mijn familie, vrienden en collega’s lieve berichtjes. Ik word af en toe gebeld en ik heb een mooi boeket bloemen gekregen van mijn werk. Wat ben ik daar blij mee! De videovergaderingen gaan gewoon door en voor mij fijn dat ze vooral in de ochtend plaatsvinden. Ik ben zeer vroeg wakker en kan dan al aan de slag. Gaat de camera aan bij een overleg, dan moet ik niet vergeten de rolstoel op de rem te zetten. Het blijft grappig dat ik mezelf soms langzaam van het scherm weg zie rollen. 

Ik neem genoeg pauzes en doe braaf mijn oefeningen. Ben ik het soms zat? Jazeker wel. Ik wil het liefste mijn oude leventje weer terug. De focus ligt op 2021. Ik weet zeker dat ik een huppeltje kan maken volgen jaar in mijn Las Vegas trouwjurk als ik met mijn man de kapel verlaat en naar Elvis zwaai. Het belangrijkste tegen die tijd is of Corona onder controle is. Ach, Vegas loopt niet weg (en ik voorlopig ook niet).