Getrouwd in Las Vegas (deel 3)

De vlucht ging door. De limousine arriveerde bij het hotel in Las Vegas, Elvis stond klaar in de Graceland Wedding Chapel. Het is gelukt, ik ben getrouwd met mijn grote liefde. We waren rondom kerst drie dagen in Las Vegas en we keken onze ogen uit.

Het was ongeveer 13 graden in Las Vegas. Ik keek naar mijn trouwjurk. Fijn, die cowboylaarzen, maar dat houdt mij buiten niet warm. Net voor de harde lockdown kocht ik een bijpassend warm jack. Ik oefende alvast mijn nieuwe handtekening en nam de documenten van het boekingsbureau goed door. De trouwkleding kon als handbagage mee net zoals onze eigen koffer en de stapel formulieren vanwege de coronamaatregelen. Geen grote koffer dit keer, maar keuzes maken. Het bleef spannend tot de aankomst in Las Vegas. Er vielen vluchten uit en wij hadden geen rechtstreekse vlucht.

Wat een opluchting, geen krijsende kinderen tijdens de heenreis. Dat ik mijn benen moest opvouwen, mijn Tv-scherm kapot was en ik alle toiletgeluiden en het babbelende lachende personeel meekreeg nam ik op de koop toe tijdens de tweede vlucht via Houston. De chauffeur bracht ons naar het hotel. De wekker in Nederland ging af om 5.15 uur en we zijn vervolgens 30 uur opgebleven.

Ik kwam een aantal bijzondere dames tegen achter de gokkasten. De volgende ochtend bij de speurtocht naar een lekker ontbijt zaten ze er weer. Of nog steeds? Een goed ontbijt: ik kon kiezen uit een broodje of donut met ei en spek of iets met bonen. Mijn keuze was snel gemaakt. Eén keer heb ik mij laten verleiden voor een Amerikaans ontbijt, hamburger en pancake. Ook dit zie ik weer als een unieke ervaring.

We keken onze ogen uit bij de verschillende hotels. Een winkelcentrum in de hotels, restaurantjes met zicht op de blauwe lucht, alsof ik weer even terug was in Italië eerder dit jaar. Je kon een gondeltocht boeken door het hotel The Venetian, wij kozen voor een drankje en hapje aan het water. Net echt en zo groots opgezet. Wat bijzonder toch die themahotels. Het gaat inderdaad 24 uur per dag door, overdag of ’s nachts, de sirenes van de politie of ziekenwagens waren goed hoorbaar. Ook keek ik niet meer op als ik hard geschreeuw hoorde vanuit mijn hotelkamer. Er kwam met meer dan honderd kilometer per uur een wagon langs in de achtbaan aan de buitenkant van hotel New York New York. En dat op een hoogte van ongeveer zestig meter.

We maakten een foto bij een van de meest beroemde borden ter wereld: welcome to Fabulous Las Vegas.  Al staat het oude bord uit 1959 officieel in een voorstad van Las Vegas, wat maakt het uit. We zagen de bergen, sportwagens, maar ook zwervers en dansende vrouwen die vergeten waren zich aan te kleden. What Happens in Vegas….

’s Avonds in het oude Las Vegas (Fremont Street) traden straatartiesten op en zag je een lichtshow gepaard met heerlijke jaren 80 muziek door de speakers.

En toen was het zover. De reden van ons korte bezoek naar deze leuke stad. We werden opgehaald met een witte limousine, we liepen langs de gokkasten naar buiten. Niemand viel het op.

Langs het gemeentehuis en dan op bezoek bij Elvis. Ik heb het over een “Las Vegas trouwjurk” en ook mijn man heeft oog voor detail. Een knipoog naar deze stad zie je terug in de binnenkant van zijn op maat gemaakte pak. De ceremonie werd vastgelegd op foto en film. We beloofden elkaar ‘never to leave you in heartbreak hotel with a suspicious mind.

Wat heb ik veel “Thanks” geroepen tijdens de fotorapportage buiten. Al die felicitaties. Wat leuk!

We vlogen terug via Chicago (dat was ongeveer 11,5 uur vliegen naar Schiphol). Slapen was er ook dit keer niet bij.  Het was vast de eerste vlucht voor de baby voor mij in de stoel. Het enige voordeel was dat de stoel niet in de slaapstand werd gezet. Helaas moeten we thuis vijf dagen in quarantaine. Er was genoeg lekker in huis en die coronakilo’s die ik was afgevallen kwamen nu goed van pas. Nog even dat vakantie- en honeymoongevoel vasthouden voordat het normale leven weer begint. Helemaal normaal wordt het niet, want ik ga voortaan door het leven met een andere achternaam. 

Dat is wennen. Maar voelt goed. Mijn man en ik….

Er zit beweging in (deel 2)

 

Het is zes weken later. De stressvolle operatie is achter de rug en het gips is eraf. Ik ben een stuk blijer en een stuk lichter. Nou lichter? Door al dat snoepen valt dat vast wel tegen. Gelukkig kan ik nog niet op een weegschaal staan. 
Het eerste bezoek aan de fysiotherapeut zit erop. “Dat wordt een lange revalidatie”. Ik baal. Ik krijg huiswerk mee en maak een nieuwe afspraak. In de eerstvolgende twee weken ga ik met het huiswerk aan de slag. Sinds een week zie ik toch zeker 2 millimeter meer beweging in mijn voet. Mag ik daar al blij mee zijn? 

De verwarming gaat weer aan. Mijn stekje in de voormalige eetkamer wordt steeds mooier. Ik krijg een groter bureau en we zetten een kledingrek neer. Het krakende oude logeerbed wordt vervangen door een luxe elektrisch bed. Ik hoef niet meer bang te zijn dat ik daar doorheen zak of dat deze spontaan in elkaar klapt terwijl ik er nog tussen zit. Was ik net bijna van mijn paarse plekken af. 

Wat wel en wat niet
De theaterkaartjes voor het Theater aan de Werf in Utrecht verkocht ik weer. Dat lukte echt niet. Maar de sponsorwandeling van de Hartstichting ging gelukkig wel door. We liepen rondom het Nationaal Militair Museum in Soesterberg via de App E-Routes. Al rolde ik mee, ik wilde dit toch echt door laten gaan. 

Ik reed vorige week met mijn vriend langs een Chinees restaurant met buffet. We waren van harte welkom, alleen vond het personeel het niet handig als ik met mijn rolstoel telkens langs het buffet ging. We zijn gebleven en zochten een praktische oplossing. Ik reed langzaam één keer overal langs en nam toen plaats aan onze tafel. Het was bijna een spel. Wat had ik nog onthouden? Bij een buffetrestaurant loop je normaal toch iets vaker heen en weer. Ik heb het gehaald tot ronde drie en toen was het tijd voor het toetje. 

Aanvallen in het donker
In mijn vorige blog vertelde ik al over mijn katten. Zij zijn inmiddels gewend dat ik voorlopig ook in hun omgeving leef. Dat het wat langer duurt voordat de deur opengaat als ze ernaar staren. Ze vinden wel dat ze het recht hebben om ’s nachts als ik (probeer) te slapen mij te bespringen. Toch nog controleren of ik ze dan ook nog lief vind. Vooruit. Even dan, maar dan weer terug naar de eigen mand of de hoekbank. 

Creatief met…. wielen
Met de auto ben ik ik soms nog wel iets onzeker bij fileparkeren. Dan wil ik soms nog verder kijken of er ergens anders meer parkeerruimte is. Helaas zit autorijden er nog een tijdje niet in.
Met die rolstoel heb ik het al snel onder de knie. Achteruit, vooruit en draaien om de as. Ik ben beperkt in mijn armbewegingen, dus snel even draaien. Makkie!  Van een vriendin heb ik een grijparm gekregen. Wat lief en handig. Ik ben nieuwsgierig van aard, dus als de brievenbus kleppert liep ik er al snel naar toe. Nu kan ik het ook echt oppakken en lezen. Ik merk wel dat het snoep in de voorraadkast vaak verdacht ver weg staat. Gelukkig heb ik mijn grijparm bij de hand.

Ik krijg van mijn familie, vrienden en collega’s lieve berichtjes. Ik word af en toe gebeld en ik heb een mooi boeket bloemen gekregen van mijn werk. Wat ben ik daar blij mee! De videovergaderingen gaan gewoon door en voor mij fijn dat ze vooral in de ochtend plaatsvinden. Ik ben zeer vroeg wakker en kan dan al aan de slag. Gaat de camera aan bij een overleg, dan moet ik niet vergeten de rolstoel op de rem te zetten. Het blijft grappig dat ik mezelf soms langzaam van het scherm weg zie rollen. 

Ik neem genoeg pauzes en doe braaf mijn oefeningen. Ben ik het soms zat? Jazeker wel. Ik wil het liefste mijn oude leventje weer terug. De focus ligt op 2021. Ik weet zeker dat ik een huppeltje kan maken volgen jaar in mijn Las Vegas trouwjurk als ik met mijn man de kapel verlaat en naar Elvis zwaai. Het belangrijkste tegen die tijd is of Corona onder controle is. Ach, Vegas loopt niet weg (en ik voorlopig ook niet).

Huppelen is verboden

Wat eten of drinken pakken in de keuken, boodschappen doen of je omkleden. Daar denk ik zelf nooit over na. Dat doe ik gewoon. Dat is helaas tijdelijk niet mogelijk. Op de röntgenfoto’s in het ziekenhuis blijkt dat ik een 3-voudige gecompliceerde enkelbreuk heb. Ik dacht het al toen ik klaar was met schreeuwen, die voet zit bijna op een andere plek. 

Ik had iemand aan de lijn op het moment dat mijn voet achter de poef thuis bleef hangen. Toen mijn vriend en ik thuis kwamen na ons (overbodig maar noodzakelijk) bezoek aan de huisarts kwam de politie met 2 wagens onze straat inrijden. De beller was zo attent om de politie te bellen, want hij wist niet wat er zich had afgespeeld. Misschien lag ik wel alleen onder aan de trap. Ik heb de politie gerustgesteld dat ik echt heel gek ben op mijn vriend en dat het mijn eigen schuld is.

Even wennen
De details over het rechtzetten van mijn voet laat ik maar achterwege. Het enige dat ik erover wil zeggen is dat ik de vrouwelijke arts op dat moment niet zo aardig vond. Gips erom, de rolstoel in en terug naar huis. En dan? Gelukkig zijn we allebei van de pragmatische aanpak. Ik meld mij af op mijn werk en René bouwt de eetkamer om tot slaap- en werkkamer. De trap op naar de eerste verdieping kan ik wel vergeten. Gelukkig hebben we een ruime huiskamer, dus de zespersoons eettafel zetten we dichterbij de keuken. Ik zit al wekenlang tegen twee frozen shoulders aan, dus veel kracht heb ik niet. De afspraak met de fysiotherapeut is afgezegd en wordt mogelijk na de operatie een wekelijkse dubbele afspraak.

Even wat pakken, even naar de wc. Ik dacht het niet. Iets even doen is er niet meer bij. We zijn creatief. Op zolder ligt een rollator. Die heb ik ooit gekregen omdat deze mogelijk ooit van pas komt voor mijn moeder. Ik heb mazzel want nu kan ik alvast oefenen. De krukken staan tegen de muur en ik beweeg mij rollend door de huiskamer.

Onbekend maakt onbemind
Als bijbaan ben ik portier, niet bij een café in het dorp maar thuis voor onze katten Bailey en Funny. Zodra ik twee oortjes of koppies boven het raam zie uitkomen gaat de deur al op. Ik raak de tel kwijt hoe vaak ik de deuren voor ze open doe. Met liefde. Ze zijn in de war en ontwijken mij. Al die onbekende gevaarlijke apparaten in huis. Gelukkig lopen ze wel mijn kant op als ze gekraak horen of iets lekkers ruiken. Ook zij wennen een beetje aan de geluiden. Ik rijd nog weleens tegen de bank of muur aan. De roze pijnstillers zijn aantrekkelijk en worden de eerste keer weggeslagen om mee te spelen. Ik leer snel en neem ze voortaan gelijk maar in.

Huppelen is verboden
Ik kom het huis (bijna) niet uit. Ik werk een aantal uurtjes met uitzicht op de tuin en rust veel uit. De weekboodschappen bestel ik online, maar vergeet dat ik niets kan opbergen. Dus pas ik de tijden snel aan in de App, zodat ’s avonds René de boodschappen kan opruimen. We moeten voorkomen dat de ijsjes smelten. 

Natuurlijk weet ik dat ik rustig aan moet doen, langzaam moet rijden en dat ik de bocht beter niet te scherp kan nemen. Laat ik nu toch denken dat ik twee dagen na de val die extra huppel kan maken. Fout gedacht! Ik kom met een enorme klap op de drempel in de uitbouw op mijn zijkant terecht. Vanwege mijn schouderblessure kan ik mij ook dit keer niet vasthouden en val op de harde plavuizen vloer. De volgende dag heb ik flink wat spierpijn en ben ik enorm beurs. Tijdens mijn tweede ziekenhuisbezoek blijkt dat er niets is veranderd aan de breuk. De traumachirurg telt nog steeds 3 breuken en legt zijn plan de campagne uit voor de operatie. 

Elke dag leer je bij
Toen ik nog buddy was in Utrecht ging ik wekelijks naar mijn cliënt. Ze vond het fijn om samen met mij te winkelen. Ik vind het best wel spannend om haar uit de stoel te helpen in de rolstoel en haar over de drempel naar buiten te rijden. Ik snap de angst nu zoveel meer. Ik vertrouw mijn vriend uiteraard. Toch voel ik mijn hart een sprongetje maken als ik de drempel over moet naar buiten. Gelukkig woon ik samen en heb ik een kanjer die mij helpt waar nodig. Maar ik besef nu nog meer hoe afhankelijk je bent, niets meer een vanzelfsprekendheid is en dat je gewoon soms moet loslaten. Of het gaat om het uitgebreide ontbijt regelen in het weekend tot de hoge rekening van de reparatie van mijn mobiel. Per dag kijken wat mogelijk is. Ik zeg tegen anderen dat ik optimistisch geboren ben en geef mijn moeder hiervan de schuld, dat helpt mij wel de dag door. Natuurlijk baal ik wel van de pijn en het gedoe, maar de frustratie neemt gelukkig niet de overhand.  

Wandelen voor het goede doel
Voor mijn val heb ik met een vriendin afgesproken dat we in oktober meedoen met de actie ‘de Hartstocht’ van de Hartstichting en op zoek gaan naar sponsoren. Die actie is uitgezet en komt niet in gevaar. Ik heb naast een beensteun voor de rolstoel ook gelijk maar een paar extra benen besteld. De wandeling gaat door, al is het in een rolstoel!

De zon gaat schijnen
Ik weet dat ik nog weken moet herstellen en revalideren en nog lang niet huppelend door het leven kan. Maar vooruit, genoeg mensen die het zwaarder hebben. Het is fijn om te weten dat er een dag komt dat ik weer normaal kan lopen als de operatie goed verloopt. Geduld. Weet trouwens iemand waar je dit online kan kopen?

https://www.hartstocht.nl/het-doel

Stressloos ontspannen, dat kan toch iedereen?

Het lijkt zo gemakkelijk stressloos ontspannen. Ik kijk naar mijn lieve katten, zij hebben in mijn ogen een stressloos bestaan. Misschien zie ik dat verkeerd en ervaren ze stress als ze achter vliegjes aan rennen of jagen op vogels en vlinders in onze tuin. Het is in ieder geval voor mij een leuk schouwspel. Ik vraag mij af of ik het in mij heb om nog meer stressloos te ontspannen.

Ik werk in coronatijd fulltime thuis, dit houdt in dat ik veel uren achter een PC zit in mijn eigen werkkamer. Mij hoor je niet klagen, het is productief. Ik hoef niet meer na elk overleg op zoek naar een werkplek of in de file te staan bij de lift. Mijn werkplek blijft leeg als ik een half uur weg ben en ik hoor alleen nog het gespin van mijn katten op de achtergrond. Geen gekuch, gemompel, hard gepraat, gesmak of tikkende geluiden van collega’s. Bij thuis werken vervagen je pauzes, je spreekt bijna collega’s niet meer spontaan in de wandelgangen. Het nadeel is dat ik sneller de spanning voel in mijn schouders. Toch nog even doorwerken, dat stukje tekst afmaken en de pauzes opschuiven. Ik wil er beter op letten, ik doe mijn best maar ik vind het soms lastig mij te houden aan zelf opgelegde regels.

In mijn vorige huis had ik alleen een douche. Zou ik ooit verhuizen dan kocht ik een huis met een ligbad. Dan liet ik mijn vriend regelmatig schrikken als ik met een groen gezichtsmasker over de gang liep. Dan werd zondag mijn spa-dag. Ik heb in dit huis een ligbad, maar dat heb ik ongeveer vijf keer uitgeprobeerd. Ik staarde naar de badeend, maar die kwekte niet terug. Het risico dat een mobiel of boek in het water valt is groot, dus die ging nooit mee.
Vorig jaar is er een infraroodsauna bijgekomen. Daar maak ik in de winter regelmatig gebruik van. Dat werkt ontspannend, zeker voor zo’n koukleum als ik. Om mijn huid goed te verzorgen ga ik naar mijn vaste schoonheidsspecialiste in het dorp. Gelukkig vindt ze het leuk bij te praten, dus krijg ik gelukkig niet de kans om in slaap te vallen op de ligstoel.

Mijn a.s. schoonzus Elly nodigde mij uit voor een feestje online. Ik vond het leuk om uit te proberen, dat kende ik nog niet. De uitleg kreeg ik via een groepsapp en het feestje was online via Zoom. Wat moest ik klaar leggen die avond? Een schaar, handdoek, haarband, schoteltje en een thermoskan heet water. We kregen een pakketje opgestuurd.  We gingen die avond allemaal met de billen bloot voor de camera. Oeps.
Elly heeft op een rustige duidelijke manier laten zien hoe je het beste je gezicht kan scrubben voordat je aan de slag ging met het masker. Ik pakte het pakketje gelijk uit en legde die avond alles klaar. Er zat zelfs thee bij, wat leuk zeg! Het kopje thee stond klaar. Mijn gezicht had ik goed gereinigd, de camera kon aan.  

Het gezichtsmasker van Aloë Vera kon ik op mijn gezicht aanbrengen. Ik ben hier niet zo handig in dus het was even stoeien. Wat fijn dat Elly zelf ook meedeed, zodat ik het op de juiste manier kon aanbrengen. Ik hoorde dat dit masker een sterke hydraterende werking heeft en bij de productie natuurlijke ingrediënten worden gebruikt. Het dringt diep door in de fijne lijntjes en rimpeltjes. Het serum heeft een kalmerende werking en verzacht de huid. Daar word ik blij van. Zeker nu ik wat ouder word is het belangrijk om goed voor mijn huid te zorgen. Wie weet inspireert dit feestje mij om vaker een masker te gebruiken en mijn ligbad alsnog een kans te geven.
Nu ontspannen, ogen dicht. Stiekem gluurde ik kort naar de andere feestgangers. Iedereen zag er ontspannen uit. Ik gaf mij er ook aan over.

Het serum dat achterbleef op mijn huid kon ik eenvoudig in de huid van mijn gezicht en hals masseren, schoonspoelen was niet nodig. Dat vond ik erg prettig. Mijn huid voelde inderdaad prettig aan en het rook ook lekker. Het masker was biologisch afbreekbaar dus deze kon in de groencontainer.

Stressloos ontspannen. Het lukt mij steeds beter. Lekker in je vel zitten begint met gezonde voeding, voldoende ontspanning en genoeg beweging. Ik doe mijn best. Al is zondigen ook wel erg ontspannen. Een zak chips op de bank bij een Tv-serie, daar kan ik nog steeds erg van genieten. En dat zonder schuldgevoel (en zonder stress). Mijn volgende uitdaging: niet langs de crosstrainer lopen maar erop lopen. Het komt vast nog wel goed met mij.

Meer informatie over de Aloë producten

https://www.facebook.com/together.flp/

https://together.flp.com/

Tuinproject: kleine en grote hobbels (deel 1)

In de zomer van 2016 kocht ik samen met mijn vriend René een ruime geschakelde dwarskapwoning. We waren gelijk verliefd op de tuingerichte woonkamer met lichtkoepels en brede achterpui van bijna 9 meter.

Op de verkoopfoto’s ziet de tuin er uiteraard kleurrijk en gezond uit, begrijpelijk. Bij de bezichtiging zagen we dat de tuin wel wat extra liefde nodig had. Maar ja, wij hebben geen groene vingers en op dat moment ontbrak het ons aan inspiratie. De makelaar adviseerde ons geen snelle beslissingen te nemen en eerst een aantal seizoenen af te wachten. We hebben veel uren aan de keukentafel onze wilde ideeën over de tuin met elkaar gedeeld. Wat willen we ermee? Gaan we echt vaker in de tuin zitten en eten als er een mooi terras ligt? Kiezen we voor een jacuzzi, overkapping en/of vijver? Gaan we voor groen of verharding? Kleinkinderen zijn er nog niet, dus een ingebouwde springkussen is niet nodig. Wat wordt ons budget, wat doen we zelf en wat besteden we uit? Al die vragen en ideeën, maar het is ons gelukt. De wilde plannen werden concreet. Gelukkig is René erg handig, dat scheelt enorm.

3D-ontwerp

We gaven iemand opdracht om een 3D te maken van ons eigen ontwerp. Dat was leuk om te zien. We hebben het tuinproject hierna planmatig aangepakt, zo blijft het tenslotte overzichtelijk en uitvoerbaar. We waren enthousiast en wilden snel aan de slag. Niet wetende nog wat er allemaal op ons pad zou komen. De onverwachtse tegenslagen, de problematiek met leveranciers en het harde werk. Ik heb mij daarop verkeken. We kozen niet de gemakkelijkste weg door flink te sparen en alles in één keer uit te besteden. Zelf aan de slag, maar in fases. Het vraagt meer geduld. Je snapt het al, ik heb veel geleerd.

Slopen

De bomen en het oude tuinhuisje gingen er als eerste uit. De overburen hadden gelijk meer zon in de eigen tuin. Het werd steeds kaler. Zelfs met warm weer gooiden we met bakstenen en liepen we met een kruiwagen door het huis. Er reed zelfs een kleine graafmachine door onze garage en huiskamer naar de tuin. Hoe gek kun je het krijgen? Wij hebben geen achterom, dus enige creativiteit is dan wel handig. De tuin werd gelijk een stuk ruimer toen de zieke haag was weggetrokken. De boomstronken weghalen was nog het zwaarste onderdeel. Die trek je niet zomaar uit de grond.

Obstakels

Wat hadden pech met de bouw van de overkapping en het houten terras. De verkoop ervan verliep vlotjes, de schaal met gevulde koeken werd maar aangevuld. Op de site las ik grotendeels positieve reviews, dus het werd tijd om een bestelling te plaatsen. Na de aanbetaling ging het flink mis met de bestelling. Afspraken werden telkens niet nagekomen. Te late leveringen, kapotte onderdelen en soms alleen een gedeelte van de levering. Zucht. Laat ik maar niet beginnen over de klantenservice. Wat was ik teleurgesteld en boos. Na een flinke vertraging kon René eindelijk gaan bouwen. Ik heb een aangetekende zakelijke brief verstuurd, maar er kwam nooit een reactie op mijn klacht. Ik had daar al rekening mee gehouden. Bij dit bedrijf kopen we gewoon nooit meer iets op bestelling, al zijn ze de grootste tuinwinkel van Europa. Acties zijn opgepakt. De brief was verstuurd, dus tijd om er een strik omheen te doen. Het mandje met strikjes is goed benut. Verder met de tuinverbouwing en loslaten.

Gluren bij de buren

De jacuzzi gaat er niet komen. Ik weet niet of ik vanuit het stomende water af en toe wil zwaaien naar toevallige kijkers, straks heb ik net een glas wijn in mijn hand. Zonde als deze op het terras kapot valt. Moet ik gelijk weer richting koelkast. Dat zie ik gewoon niet zitten. En ik twijfel ook of ik genoeg gebruik maak van de jacuzzi. Nu heb ik een ligbad en sauna thuis en wordt deze ook niet vaak gebruikt. Soms moet je het maar bij een wens laten.

Er komt wel water in de tuin, maar dan in een zelf aangelegde vijver. Hiervoor moet nog wel flink gegraven worden, heerlijk met die kleigrond in de Flevopolder. Een klus voor voorjaar 2021. Ik ben benieuwd hoe onze katten hierop reageren. Die moesten ook telkens wennen als de tuin weer was veranderd van bomen en grasveld naar puin en groenafval. Het gedeelte waar de vijver laten we nu begroeien met onkruid. Dat krijgen we hier gratis en het groeit snel. De katten zijn er blij mee, die gaan weer jagen. Ze sluipen door het hoge gras naar het vogelvoederhuisje op een paal midden in de tuin. Gelukkig sluipen ze iets te langzaam, de vogels zitten telkens net op tijd veilig in de hoge boom bij de buren. Het is wel een leuk schouwspel.

Verder bouwen

De aanleg van het stenen terras aan de kant van het huis is uitbesteed. Daar kom ik graag in een andere blog op terug. Dat was ook een bijzondere operatie, ook weer erg leerzaam. Dit terras is ook af. René start deze maand (juni) met de bouw van de buitenkeuken met inbouw BBQ, als de leveranciers zich aan hun afspraken houden. Ook hier is alweer ruis op de lijn.

Ik hoop op een warme zomer en zodra het veilig voelt organiseren we een BBQ-feest. Ik wil niet wachten tot de vijver af is. Geduldig afwachten, ik heb het blijkbaar nog niet helemaal in de vingers.

Trouwplannen tijdens de Lockdown (deel 2)

Het aftellen naar onze vakantie en huwelijk was nog niet begonnen, maar de voorpret was er al. Het is voor ons nog zover weg. Mogelijk zijn we genoodzaakt vanwege het Coronavirus COVID-19 ons huwelijk uit te stellen. We hebben geen stress. We wachten rustig af hoe we er tegen die tijd voor staan. We overleggen nog met onze touroperator en kijken dan naar mogelijke alternatieven.  

Ik ben lid geworden van een groep op Facebook over Las Vegas. Er zijn veel Nederlands leden die belevenissen en tips met elkaar delen over deze levendige stad. Sommige Nederlands gaan alleen nog naar Las Vegas op vakantie, die zijn verslaafd geworden. Ik kan mij daar niets bij voorstellen, er is nog zoveel meer te zien van de wereld. We kiezen dit keer voor een korte vakantie, omdat het accent op het huwelijk ligt. We kunnen niet alles zien in die paar dagen en maken keuzes in wat we willen zien. De Capitool reisgids heb ik al binnen.

Trouwkleding

Ik heb online al veel foto’s van trouwjurken bekeken om een beeld te krijgen wat ik leuk vind en tegelijkertijd na te denken over welke kledingstijl bij dit thema past. 

Misschien vliegen we in onze trouwkleding via een kabelbaan over de Fremont Street of gaan we in het 168 meter hoge reuzenrad The High Roller. Fremont Street is de tweede straat van Las Vegas naast de 6,8 km lange Strip en ligt in het oude gedeelte van de stad. Een lange sleep over de Strip lopen lijkt mij in ieder geval niet handig, dus die valt af.
Met twee vriendinnen zijn we op afspraak een bruidsmodewinkel ingestapt. Zoveel soorten jurken, zoveel keuze. Ik wilde een aantal jurken passen en kijken wanneer ik werd uitgelachen en wanneer niet. Ik moest wennen dat ik in het middelpunt van de belangstelling stond.  De medewerkster ging met mij mee het pashokje in. Dat felle licht, ik leek soms wel op een Berliner bol of ben ik nu net iets te kritisch op mijzelf? Ik wist dat ik niet gelijk zou slagen in de eerste winkel, dus voor mij waren de verwachtingen niet hoog gespannen.
Het was een gezellige zaterdagmiddag. Er is inmiddels een afspraak gemaakt met een atelier, zij maakt trouwjurken op maat en een eigen ontwerp is welkom. Mijn moeder gaat dit keer uiteraard ook mee. Het is afwachten of de afspraak door kan gaan of wordt verplaatst.

Elvis has left the building

We krijgen de tip om zeker naar een optreden te gaan van de zoon van Elvis. Het echtpaar zoekt direct op YouTube een filmpje op en laat het ons vol enthousiasme zien. Het gaat op Peter Vallee, ’s werelds zwaarste Elvis-imitator, ‘Big Elvis’ Hij kan goed zingen, dus wie weet zoeken we hem op in Harrah’s hotel. Ook hij heeft naast een 10-tal andere vermeende kinderen om een DNA test gevraagd en een rechtszaak aangespannen, maar Maria Presley werkt niet mee. Ik ben benieuwd hoe hoog mijn teller komt van het aantal imitators. Omdat we allebei fan van Elvis zijn brengen we vast wel een bezoek aan de plekken waar hij heeft opgetreden (als dit nog bestaat), gaan we naar het monument vlakbij Beale Street en als hoogtepunt zien we de Graceland Wedding Chapel.  Het is een van de oudste trouwkappelen en als locatie gebruikt in vele films.

We leven allemaal in een bijzondere tijd met een gevoel of we in een foute film zijn beland. We hebben allebei een eigen werkkamer en ik kan volledig in alle rust thuis werken. Af en toe staat er een kat voor mijn neus, zodat ik niet verder kan typen of vergaderen. Het mandje en de vensterbank worden goed bezocht.

Het gaat uiteraard de laatste tijd vooral over de impact van het Coronavirus. Ik loop bijna niet meer op straat, alleen om boodschappen te doen en ’s avonds een ommetje te maken door de wijk in mijn dorp. Nu de zon schijnt ben ik ook wat vaker te vinden in de tuin. Ligstoel, boek op schoot en zonnebril op. Momenteel lees ik het boek 'George & ik' van Andrew Ridgeley.  Het gespreksonderwerp trouwen zetten we op een lager pitje. We kijken de aankomende weken aan en proberen onze weg te vinden met thuis blijven, net zoals iedereen.

Trouwen in het buitenland (deel 1)

Met Oud en Nieuw heeft mijn grote liefde op een romantische manier mij gevraagd met hem te trouwen. Ik zei gelijk ja (natuurlijk), en de verlovingsring ging aan mijn vinger. Wat een heerlijk vooruitzicht. Wat een fijn idee om tegen die tijd te praten over mijn man en niet meer over mijn vriend. We besluiten om niet traditioneel in Nederland te trouwen, maar dit ongeveer 8600 km verderop te doen.

Ik wil de achternaam van mijn vriend gaan dragen. Wel ben ik benieuwd waar oorspronkelijk zijn achternaam vandaan komt. De Nederlandse Familienamenbank zegt dat het een "metonymische beroepsnaam" is, een soort naam die bijvoorbeeld verwijst 'naar een product, een werktuig of een attribuut dat kenmerkend is voor de beroepsuitoefening.' Ik zie af en toe een variant op mijn voornaam in mailberichten. Straks ervaar ik hoeveel varianten ik tegenkom op mijn nieuwe achternaam.

Pittoresk of extravagant
Als eerste vertellen we dit grote nieuws persoonlijk aan onze familie en beste vrienden. Ondertussen overleggen we wanneer en waar we willen trouwen, hoe lang we gaan en of we er gelijk een rondreis aan vastplakken met een camper. Gaan we voor schilderachtige landschappen, middeleeuwse stadjes en pittoreske dorpjes of voor extravagant, bijzonder entertainment en spannende attracties? We kiezen voor Amerika in plaats van Italië. We zijn daar allebei nog niet geweest, dat maakt het nog leuker. Voor het weer maakt het niets uit.

Het wordt Nevada Las Vegas. Een stad uit 1905 die midden in de woestijn ligt. Het is ook de grootste stad van Nevada en behoort tot een van de snelst groeiende steden in de VS. Als eerste komt Elvis in mijn gedachte. We zijn beiden fan en hebben al meerdere concerten van de wereldwijd beste coverzanger bezocht waar zelfs nog originele bandleden van Elvis aan mee doen.

Tennisspeler Andre Agassi  is er geboren en B.B. King is er overleden. Er zijn films gemaakt en series opgenomen. Ocean’s Eleven en Twelve , The Godfather, Casino, Viva Las Vegas, The Hangover I en III, maar ook series als CSI. Daar kijk ik met andere ogen naar, zodra ik terug ben in Nederland.  De versie van ZZ Top ‘Viva Las Vegas’ gaat gelijk met volume op max aan op de mobiel.  https://www.youtube.com/watch?v=gOoKzw3JSCM

Vooraankondiging
Maar eerst de vooraankondiging maken, dit doen we in de vorm van speelkaarten. We gaan tenslotte naar de grootste gokstad van de wereld. Grotendeels van de speelkaarten gaat op de post en een aantal sturen we via de mail. Er vallen al snel een aantal felicitatiekaarten door de brievenbus. Wat ontzettend leuk! 

We besteden grotendeels uit aan een specialist op het gebied van trouwen in het buitenland. We geven ons budget door en de periode en zij regelen verder alles. Van hotel, de vliegreis, limousine, Elvis, de huur van de chapel tot de trouwacte en trouwboekje. Dat geeft ons een rustgevend gevoel. We hoeven alleen te zorgen dat we op tijd in het vliegtuig zitten, de trouwkleding niet vergeten en oefenen op ‘ja, ik wil’. Of wordt het ‘yes, I do”?

Onderweg met de trein

Online gelezen: forenzen is ongezond voor je. Het maakt je dik. Het leidt tot stress en het maakt je eenzaam. 

Ik reis vier en soms vijf dagen per week met de trein. Het is ongeveer een uur van deur tot deur van kantoor naar huis. Dat is voor mij te doen, maar ik krijg vaak een reactie als ik vertel waar ik woon en waarom ik hier vrijwillig voor kies. Als je in de file terecht komt in een grote stad ben je soms ook lang onderweg naar huis. De fiets is dan nog het beste vervoersmiddel, maar zo sportief ben ik ook weer niet. Op mijn app zie ik dat het 2,45 uur fietsen. Dat is zeker als je de wind mee hebt. Met mijn conditie duurt de fietsrit echt wel een stuk langer. Dus kies ik toch maar voor de trein.

File in het dorp
Ik rijd meestal met de auto naar het station. Elke keer neem ik mij voor om tijdig de deur uit te gaan, maar betrap mezelf erop dat ik ’s morgens de tijd niet altijd goed in de gaten houd. Vergeet ik dat de kans groot is dat ik moet krabben, dat mijn sleutels niet altijd op dezelfde plek ligt. Maar ook dat de boeren al vroeg de weg op gaan. En dan wordt het afremmen en geduldig erachteraan rijden tot we de bocht om zijn in het buitengebied en ik durf in te halen. En dan kan dit leiden tot stress. Haal ik de trein of niet? De trein is soms vertraagd, dan zit het mee. Uiteraard houd ik mij aan de snelheid en zing ik ook niet te hard mee, ik gun de wilde dieren in dit gebied een rustige start van de dag.

Wedstrijdelement
Als ik de sprinter ’s morgens haal heb ik twee kansen om te winnen. Winnen? Ja, maar ik voel mij inderdaad hierin wel een beetje eenzaam. Ik heb veel tegenstanders, maar die weten niet dat ze onbedoeld mee doen met het spel.
Ik ga op het station op de plek staan waar ik denk dat de deur opengaat en ik direct in kan stappen. Het lukt mij aardig. Eerst zien je de mensen zuchtend kijken dat ze weinig ruimte krijgen om de trein te verlaten. Een oude discussie lijkt het wel. Sta ik direct voor de deur en moet ik een pas opzij zetten dan scoor ik geen punt. De mensen geef ik uiteraard eerst de ruimte om uit te stappen. Ik zoek in de spits geen stoel op. Wel ga ik gelijk aan de zijkant op de trap zitten, zodat iedereen er goed langs kan.

Negeren of weglopen
Soms krijg ik een grote rugzak tegen mij aangeduwd in een overvolle trein. Er iets van zeggen heeft vaak geen zin, dan krijg je een snauw of wordt er boos gekeken. Ik zou zeggen, een kleine moeite om die tas strak tussen je benen te zetten. Dit soort situaties went, merk ik. Maar die bijzondere geluiden daar ga ik spontaan van zuchten en boos van kijken. Niet dat het helpt, het lijkt net alsof ze er een wedstrijd van maken wie het hardste en vaakst hun neus op kan halen. Het zijn meer de mannen dan de vrouwen die graag een varkentje na doen. Wat is dat toch? Spelen ze ook een spel net zoals ik bij de deur? Ik doe in ieder geval met dit onderdeel niet mee.

Lopen of stilstaan
Bij het overstappen lijkt het weer een wedstrijd te worden. Wie is er als eerste op het andere spoor om over te stappen? We hebben ongeveer vijf tot tien minuten speelruimte. Genoeg tijd zou je denken om daar te komen. Een enkeling wil de trap juist naar beneden pakken, die krijgt weinig kans om daar zonder geduw doorheen te komen. Ik moet er soms om lachen. Ik doe mee met de wedstrijd en probeer de menigte voor te zijn.
Wat ik wel weer netjes vind, is de rij op de roltrap. Iedereen staat netjes aan de rechterkant zodat er ruimte is voor de reizigers aan de linkerkant om het record snel lopen te verbeteren. Ik doe soms mee met deze sprint, maar knal ik soms tegen iemand aan die onverwachts stil blijft staan. Die kent de ongeschreven spelregels nog niet.

Het maakt je dik
Online lees ik dat forenzen je ook dik maakt. Ik twijfel. Ligt het dan niet aan mijn eetgewoontes thuis? Ik lees dat je veel zit en dat maakt dik. Mijn gevaar ligt meer eind van de middag op de loer als ik langs de eettentjes loop op het station richting huis. Een mini zakje chips kan toch geen kwaad? Het lukt mij steeds vaker om die winkels te negeren en een gezond tussendoortje te eten. De Fitbit stimuleert mij om meer te bewegen.
Dat forenzen ongezond is voor je, valt wel mee. Er wordt minder gezucht zodra het weer beter wordt en de zon zich vaker laat zien. Dat leidt misschien tot minder stress, omdat je meer kan hebben van anderen. Dat is een fijn vooruitzicht. En alles went toch? Zelfs forenzen.

Vijftig plus en min

Posters aan de muur, een koffer met singles naast mijn platenspeler. Barbies op de plank boven mijn bed. Het was een tijd van huiswerk doen en groente eten met lichte tegenzin, sporten, buiten spelen en dromen. Ik woonde in die tijd rond mijn twaalfde in een flat in Utrecht samen met mijn broer en moeder.

Mijn wensenlijst werd steeds groter en ik bleef dromen. Als ik ouder ben dan heb ik een groot huis met een tuin en dieren om mij heen. Dan heb ik geen zorgen en kan ik doen wat ik wil. Toen vond ik mensen van dertig jaar oud en bij de leeftijd van veertig bejaard. Hoe grappig is het als je zelf ouder wordt, de leeftijd waarop je iemand oud vindt mee schuift. Dertig jaar, is dat oud? Nee voor mij niet. Alleen die ronde getallen daar heb ik nog steeds niets mee. Dat voelt voor mij alsof ik een hoofdstuk sluit, terug moet kijken en ik in een nieuwe fase in mijn leven kom. Onzin natuurlijk, ik weet het. Toch besteed ik hier meer tijd aan dan de tussenliggende jaren. Op mijn dertigste verjaardag had ik een zaaltje gehuurd op de Oudegracht in Utrecht om met vrienden, familie en collega’s al dansend hierop te proosten. Toen ik veertig werd had ik mijn huiskamer omgebouwd tot een jaren 70 disco met bijpassende kleding. Dat was toch wel leuk om te doen.

Meet and Greet
Ik had veel posters aan de muur toen ik dertien jaar was, maar zijn poster ontbrak op mijn muur. En dat terwijl ik in die tijd een koffer vol met posters uit de Hitkrant had verzameld. Hij was knap, sexy, maakte heerlijke muziek en hij kon goed dansen. Ik heb ooit één single van hem gekocht, dit was in 1982 “Cry just a little bit”. Wat heb ik deze single grijsgedraaid. Maar wat was ik teleurgesteld toen ik de prijsvraag voor een ‘Meet and Greet’’ niet had gewonnen. Na zesendertig jaar is die wens gedeeltelijk uitgekomen. Toen ik richting de concertzaal liep eerder dit jaar voelde ik mij heel even weer dat jonge meisje van toen. Ik moest om mijzelf lachen, laat ik nu een seconde vergeten zijn dat hij ook ouder is geworden. Daar stond iemand van rond de zeventig jaar oud. Maar wat heb ik genoten van het optreden. Deze wens kon ik van mijn bucketlist afstrepen. Shakin Stevens was goed bij stem, alleen die heupen zaten volgens mij wat minder los dan toen.

Dromen en wensen

Wensen had ik genoeg. Wat kon ik jaloers zijn op vrouwen met lang haar. Ik heb dit in de jaren kunnen loslaten, kort haar stond mij ook veel beter. Dat ik heel lang slank bleef en kon eten wat ik wilde dat was voor mij weer heel normaal. Hoezo dik worden van chips en patat? Ik werd al gewaarschuwd, wacht maar tot je dertig ben. Dát moment heb ik nog tien jaar kunnen uitstellen. Die opmerking begreep ik gelijk, toen ik op die leeftijd wat vaker op mijn weegschaal stond. Twee keer per week volleyballen vond ik vroeger heel normaal, pakte ik altijd de fiets of liep ergens naar toe. Ik moet er nu niet meer aan denken. Al zou het voor die paar kilo’s extra wel goed zijn als ik die drive nog had.

Nieuw inzicht en levenslust
Dit jaar (2019) word ik vijftig jaar jong. Zo voelt het ook echt, ik zeg dus ook expres niet vijftig jaar oud. Dat wordt zo’n moment van terugkijken op mijn leven. Ik kan nu al zeggen:  ja, ik ben al heel lang een tevreden mens. Ik heb tot nu toe gedaan wat ik wilde doen. Mooie ervaringen opgedaan en veel geleerd (meer dan mij lief is). Dat stoppen we maar in het vakje levenservaring. Ik voel mij te jong om te stoppen met het kleuren van mijn haar, maar te oud om nog nachten door te halen. Ik voel mij te jong voor de soos, maar te oud voor een bezoek aan een bardancing. Mijn batterij is iets sneller leeg, dus helaas moet ik vaker opladen. Maar aan de andere kant heb ik nu ook meer rust in mijn leven. Kon ik mij jaren geleden nog over een aantal zaken druk maken, dat kan ik nu sneller naast mij neer leggen. Dat geldt uiteraard niet voor alles. Want het leven begint toch pas bij vijftig?

Het leven begint pas
Oma ga ik nooit worden, maar ik neem genoegen met de rol van vriendin, partner en dochter. En dromen en wensen? Die heb ik nog steeds. Ze zijn dan wel wat aangepast in de jaren, maar dat vind ik logisch. Op mijn bucketlist staat bijvoorbeeld nog meer verre reizen maken. Dat gaat zeker lukken. Toch worden het minder concrete wensen (lees acties). Ik houd het nu meer op een goede gezondheid, een fijne relatie met René, plezier maken met vriendinnen en vooral genieten. Dat blijf ik doen tot en met de bingo in het bejaardenhuis samen met mijn grote liefde.
Ik zeg altijd, ik ben een veertigplusser en dan lieg ik niet. Maar als die vijf in de buurt komt, vergeef mij dan even een dagje van veel zuchten om aan het nieuwe getal te wennen.
Wie weet blijf ik vasthouden aan die ene zin als er gevraagd wordt naar mijn leeftijd. Ik ben een veertigplusser.  

Kennisdelen binnen je eigen organisatie

Artikel in Management Support, november 2017

Voor dit vakblad is aan mij gevraagd hoe ons team onderling kennis deelt. Artikel